Σημαντική στιγμή αποτελεί για τον πρώτο μη μισθοδοτούμενο έγγαμο Διάκονο της Μητρόπολης Δημητριάδος, και πρώην αθλητή κωπηλασίας, η σημερινή μέρα, καθώς θα χειροτονηθεί Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου. Ο π. Δημήτριος Κοτρώτσος, ο οποίος έχει σημαντικές αθλητικές διακρίσεις στο ενεργητικό του, κατακτώντας μάλιστα τον τίτλο του πανελλήνιου πρωταθλητή στο άθλημα της κωπηλασίας από το 1989 έως και σήμερα, αποφάσισε στα 33 του χρόνια να ακολουθήσει την οδό της εν Χριστώ διακονίας, προκειμένου να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του ως κληρικός, στην τοπική Εκκλησία. Γόνος αθλητικής οικογένειας, το πνευματικό τέκνο του π. Δημητρίου Βουτσελά, διέπρεψε στο αθλητικό πεδίο, κατακτώντας πολλά χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια σε διεθνείς, Βαλκανικούς και Πανελλήνιους Αγώνες Κωπηλασίας, έχοντας πάντα ως οδηγό την πίστη του στον Θεό, στις πνευματικές αξίες που του μετέδωσε η οικογένειά του και την αγάπη του προς τον συνάνθρωπο. Είναι γιος του Ανδρέα και της Παναγιώτας Κοτρώτσου, ενώ ο πρωτότοκος αδελφός του Κώστας έχει επίσης αναπτύξει αντίστοιχη δραστηριότητα ως κωπηλάτης και μάλιστα το 1987 ανακηρύχθηκε δεύτερος παγκόσμιος πρωταθλητής μαζί με τους Γιώργο Φώτου και Σπύρο Γάτο.
Ο π. Δημήτριος αντιμετώπισε με περισσή ταπεινότητα τις σημαντικές αθλητικές διακρίσεις που έχει αποσπάσει, βιώνοντας χωρίς ίχνος έπαρσης την χαρά της συμμετοχής στο πεδίο του «ευ αγωνίζεσθαι». Ο πατέρας του, Ανδρέας Κοτρώτσος, υπήρξε επίσης κωπηλάτης στον Ναυτικό Όμιλο Βόλου «Αργοναύτες» όπου διετέλεσε προπονητής και παράλληλα συγκαταλέγεται μεταξύ των πρωτεργατών της θεσμοθέτησης των κωπηλατικών δραστηριοτήτων στην Αθλητική Ένωση Ναυτικού του στρατού. Έχοντας έντονα αθλητικά βιώματα από την παιδική του ηλικία, ο πρώτος εθελοντής κληρικός της τοπικής Εκκλησίας, ήταν φυσικό να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση, έχοντας όμως πάντα ως οδηγό τις συμβουλές και τις παραινέσεις του πνευματικού του για «υπακοή, αγάπη και πίστη».
«Από μικρό παιδί βρίσκομαι κοντά στην Εκκλησία και πιστεύω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Εκκλησία έχει ανάγκη από νέους κληρικούς, έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα σταθούν κοντά στους ανθρώπους και κυρίως τους νεώτερους, για να τους δείξουν ότι ο Χριστός αγαπάει τους πάντες, αδιακρίτως» αναφέρει χαρακτηριστικά ο π. Δημήτριος. Η σημερινή του χειροτονία σε πρεσβύτερο είναι αναμφίβολα σημαντική στιγμή για τον ίδιο και όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά «μου προκαλεί δάκρυα χαράς και συγκίνηση, η σκέψη ότι θα έχω τη δυνατότητα να προσφέρω με όλες μου τις δυνάμεις στους συνανθρώπους μου».

Αξιόλογη διαδρομή
Ο π. Δημήτριος, ο οποίος κάνει πράξη τα όνειρά του έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειάς του, της συζύγου του Ελένης και της 6χρονης κορούλας του Παναγιώτας, ακολούθησε μια αξιόλογη διαδρομή ζωής, πριν λάβει την μεγάλη απόφαση. «Το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται στην συμβολή των οδών Κουμουνδούρου και Ρήγα Φεραίου, αφηγείται ο ίδιος. Φοίτησα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο, το 5ο Γυμνάσιο, το 5ο Λύκεια και εν συνεχεία στο Πολυκλαδικό, διότι επιθυμούσα να ακολουθήσω τεχνική κατεύθυνση ως ηλεκτρολόγος» προσθέτει. Ακολούθησαν σπουδές ηλεκτρολογίας σε σχολή του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και στην συνέχεια, δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο συγκεκριμένο πεδίο, αναφέροντας χαρακτηριστικά «μαζί με τον θείο μου Αλκίνοο Κοτρώτσο, είχαμε μια εταιρία που κατασκεύαζε αυτοματισμούς και αντιστάσεις για εργοστάσια που παράγουν πλαστικά. Ο θείος μου είναι πλέον συνταξιούχος και τα παιδιά του έχουν αναλάβει την βιοτεχνία» προσθέτει. Ολοκληρώνοντας την στρατιωτική του θητεία, εισήλθε στον χώρο της Φαρμακευτικής, ως ιατρικός επισκέπτης και παράλληλα συνέχισε τις αθλητικές του δραστηριότητες, τις οποίες είχε ξεκινήσει από παιδί, κατακτώντας ζηλευτές πρωτιές και διακρίσεις. Στο μεταξύ, γνώρισε την σύζυγό του Ελένη, η οποία εργάζονταν ως νοσηλεύτρια στον Άγιο Λουκά και αποφάσισαν από κοινού να κατοικήσουν μόνιμα στον Βόλο, τόπο καταγωγής του, όπου παντρεύτηκαν και δημιούργησαν την δική τους οικογένεια.
«Εργάστηκα ως στέλεχος σε ελληνική φαρμακευτική εταιρία έως τις 31 Μαρτίου του 2010, οπότε και σταμάτησα την πορεία μου ως ιατρικός επισκέπτης, ενώ είχα ήδη λάβει από καιρό την απόφαση να ασχοληθώ με την ιεροσύνη, έχοντας την στήριξη της συζύγου μου, του πνευματικού μου, π. Δημήτριου Βουτσελά, του καθηγητή και ιδιαίτερου γραμματέα του Σεβασμιώτατου κ. Χρήστου Ξενάκη και βεβαίως του Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, ο οποίος με έχει δεχθεί με πολλή αγάπη και φροντίδα, όπως άλλωστε και ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως, π. Δαμασκηνός Κιαμέτης. Μαθαίνω, κατηχούμαι δίπλα στον π. Δημήτριο Βουτσελά, ο οποίος είναι πρωτοπρεσβύτερος στον Άγιο Σπυρίδωνα και προσεύχομαι διαρκώς, ζητώντας να με αξιώσει ο Θεός να προσφέρω με όλες μου τις δυνάμεις στους συνανθρώπους μου» ομολογεί με περισσή σεμνότητα ο π. Δημήτριος.
Απόφαση ζωής
Η απόφαση του π. Δημητρίου να ακολουθήσει την οδό της διακονίας ως κληρικός, ήταν απολύτως συνειδητή και όπως εξηγεί ο ίδιος «δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που με οδήγησε στην συγκεκριμένη απόφαση. Εάν είσαι πιστός και αγαπάς τον Κύριο, εκείνος γνωρίζει πότε είναι η οικονομία του, οπότε και σε καθοδηγεί. Η απόφασή μου να γίνω κληρικός, συνεχίζει, πηγάζει μέσα από την διάθεσή μου να προσφέρω εθελοντικά στην Εκκλησία». Σύμφωνα μάλιστα με την επισήμανση του ιδίου «πιστεύω ότι πρέπει να θυμηθούμε από πού ξεκινήσαμε, ποιοι είναι οι ρίζες μας, πρέπει να αγαπήσουμε την Ελλάδα. Πιστεύω ότι πρέπει να απευθυνθώ στους νέους, να τους βοηθήσω να αντιληφθούν ότι ο Χριστός είναι η ελπίδα και η πίστη μας. Υπάρχει ανεργία, υπάρχουν πολλά προβλήματα, αλλά πιστεύω ότι όλα ξεπερνιούνται όταν έχεις πίστη στον Θεό». Η απάντηση στο ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα και αφορά στο πρακτικό ζήτημα του βιοπορισμού, δίδεται με σαφήνεια από τον π. Δημήτριο, ο οποίος επισημαίνει ότι «ως άμισθος κληρικός, θα ζήσω όπως ζω τους τελευταίους εννέα περίπου μήνες. Τόσο εγώ, όσο και η σύζυγός μου έχουμε βιώσει την ανεργία, διότι μας έπληξε και εμάς η οικονομική κρίση. Έχω ένα σπίτι, έναν κήπο όπου καλλιεργούμε διάφορα λαχανικά, έχω τους γονείς μου, έχω τα βασικά. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω ο άνθρωπος για να ζήσει. Αν έχεις έναν χώρο για να εξασφαλίζεις τα βασικά για την διατροφή σου, μπορείς να ζήσεις άνετα» προσθέτει ο ίδιος.
Η βαθιά του πίστη είναι η κινητήριος δύναμη σε κάθε του δραστηριότητα και όπως υπογραμμίζει «χωρίς την θρησκεία δεν πετυχαίνεις στον αθλητισμό. Αν δεν έχεις πίστη γι’ αυτό που κάνεις, προσθέτει, δεν μπορείς να συνεχίσεις». Όσο για την επιθυμία του να στραφεί στην ιεροσύνη «δημιουργήθηκε συν το χρόνο. Η οικογένειά μου και περισσότερο η σύζυγός μου Ελένη, προσεύχονταν γι’ αυτό πολύ περισσότερο από μένα. Όταν λοιπόν έχεις την στήριξη της συζύγου σου, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα» επισημαίνει ο ίδιος. Το κυρίαρχο συναίσθημά του είναι «η χαρά που πλημμυρίζει την ψυχή μου» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και προσθέτει «δάκρυα χαράς μου προξενεί η σκέψη ότι μπορώ να ιερουρουργήσω και να συνεισφέρω στους ανθρώπους». Η διάθεση της ανιδιοτελούς προσφοράς είναι βαθιά χαραγμένη στην ψυχή του π. Δημητρίου, ο οποίος ακολουθεί συνειδητά την απόφασή του, με την υπόσχεση ότι «μέχρι θανάτου θα αγωνίζεται με όλη την ψυχή και την καρδιά του, να κρατήσει αμόλυντη και πάνω από όλους και όλα την Ορθόδοξη πίστη και την αφοσίωσή του στον Χριστό και στον Θείο του Λόγο». ΠΗΓΗ:taxydromos.gr Link:[]